Colca Canyon 21-22-23 september

De colca canyon ligt ongeveer 160 km boven Arequipa. De canyon zelf is 2 keer zo diep al de grand canyon in de US and A. Wel is ze veel minder steil. Deze canyon is 1 van de absolute trekpleisters in Peru. Ook al is de canyon op zijn best vlak na het regenseizoen als de winter begint (mei-juni), omwille van de prachtige bloemen die er dan groeien, toch bleek het echt wel de moeite waard om hem nu nog te bezoeken.

Je komt in een dorrer en stoffiger landschap terecht, maar hierdoor kan je nog beter het enorme potentieel van Peru bewonderen. Op de vlaktste zijde van de canyon hebben de mensen door de jaren heen via irrigatiekanalen ervoor kunnen zorgen dat ze het hele jaar door in het groen wonen. De bergen zijn immers een enorm reservoir van water en ijs waardoor ondanks de lange droogte (al 2 maanden geen regen) er aan water geen gebrek is.

De trekking ging als volgt:

Dag 1:
Heel vroeg in de ochtend werden we opgepikt door een toeristenbusje met 1 gids in. We hadden gehoord dat je absoluut niet met een zeker Marcelo mee moest, omwille van verscheidene redenen. Gespannen zaten we in het busje tot we de naam van onze gids doorkregen: Omar. Na enkele uren rijden stopten we zoals al de andere toeristen op een plaatsje waar je condorz kan spotten. Het is echt heel belangrijk dat je hier tussen 8.30u en 9.30 aankomt. Ben je buiten dit tijdvenster dalen je kansen om er eentje te zien wel heel drastig. Aangezien de Condor een afvaletenddier is, is het ook niet verbazend dat iedereen dit plekje opzoekt. Om toeristen waar voor hun geld te geven droppen de lokale inwoners hier namelijk dode dieren en afvalresten. Dit zorgt natuurlijk voor een kunstmatig randje rond heel het gebeuren, maar who cares als het bij deze maatregel blijft. Nadien leerde we onze gids kennen. Eerst indruk van Maarten: Wa ne paljas. Cool petje op, flashy kledij en koptelefoon op de schouders. Ook mocht iedereen zich voorstellen waarbij we aan elkaar een aplausje moesten geven. Zucht.. Een heel verschil met de aangename rustige Herbie die we meekregen op de Inka Jungle Trial. Aangezien er een Albanier bij was die dit ook allemaal maar truut vond, klaarde Maarten zijn gezicht al wat op. "Met dieje mens ga kik mij nog amuseren". Uiteindelijk bleek Omar nog wel mee te vallen. We kregen voldoende informatie over de streek en de producten. En buiten de laatste dag waar we duidelijk konden zien dat hij snel van ons af wilde zijn verliep alles vlot. De eerste dag moesten we meer dan een km dalen langs een stoffig pad langs de rotsen. Het laatste stukje was een beetje omhoog. Aangezien het al late namiddag was en we nog altijd geen eten hadden gehad, werd het voor de 65 jarige Fransman te veel. Opnieuw kon Maarten een extra rugzak dragen.

Uiteindelijk kwamen we aan in onze eerste kampplaats waar Inne en ik mochten slapen in een echte hut. Na grondige inspectie van Inne op: muggen, krekels, spinnen, muizen, ratten,slangen, kippen, honden, tijgers en olifanten was de hut goedgekeurd. We zouden echter wel spijt krijgen van het feit dat een slaapzak niet nodig was. In de nacht werd het echt ijskoud. 
 

Dag 2:

Vertrokken we in de morgen voor een rustige wandeling. We kregen uitleg over enkele planten en waarvoor de lokale bevolking deze gebruikten. Dan moesten we  weer enkele 100de meters klimmen. Boven aangekomen konden we een schattige cavia kiezen. De slachting zou gedemonstreerd worden en het diertje zou dan ons avondmaal zijn. Aangezien we nog zeker 2u in de bloedhete zon moesten wandelen en dat dit maar moorden zou zijn voor toerisme, bleef dit arme diertje door ons gespaard. Raar genoeg waren alle mannen tegen deze activiteit.

Dan trokken we verder. Onderweg kwamen we langs een heel klein dorpje. Daar waren een 5tal jongetjes rustig aan het spelen in hun speeltuin. Oude autobanden smeten ze naar beneden uit hun klimtoren (een oude kerktoren). De kinderen hadden veel plezier en er waren geen bezorgde ouders te zien. Daarna wandelden we rustig verder, beneden aan de vallei zagen we onze eindbestemming, een oase. Dit zag er van ver veelbelovend uit. Aangekomen in de oase, bleek dit echt prachtig te zijn. Juist Centerparks maar dan echt! Verschillende zwembaden, palmbomen, hutjes, prachtig uitzicht op de bergen, geweldig! Een hele namiddag hebben we kunnen vertroeven in dit paradijs. Heerlijk dat we de 3-daagse trip verkozen hadden, boven de 2-daagse. De 2-daagse trip kwam pas om half 7 aan in de oase. Dat is wel balen, want als de zon eenmaal weg is dan is het koud. Vooral ook grappig om te zien dat ze elke avond het water uit het zwembad laten lopen om het de dag nadien weer doodleuk helemaal te vullen. Die avond dronken we gezellig wat cocktails en hadden we eigenlijk helemaal geen zin om de volgende dag 1.1 km te moeten stijgen.

Dag 3:
Geobsedeerd door het feit dat we echt niet in de zon omhoog wouden wandelen, lieten we onze gids doodleuk achter. Hij had maar moeten weten dat Europeanen met 5u15 echt 5u15 bedoelen. Om 5u25 waren we dan ook alleen weg. Moeilijk was het niet, gewoon de andere volgen. Met de beklimming van MP nog in achterhoofd, snelden deze twee Belgen als muilezels de berg op. Met groot gemak vlogen we de mannen en vrouwen van 5u voorbij. Maarten had het geniale idee om pas de eerste keer te stoppen wnn de zon onze ogen zou raken. Aangezien de berg wegliep van de zon bleek dit pas op 150 m van de top te zijn. De normaal 3u durende beklimming werd afgerond op een 2u en 6 min. We moeten er naturlijk wel bij vermelden dat we al een dikke week hadden kunnen wennen aan de hoogte. De 65-jarige Fransman Pierre deed het op de rug van een ezel in 1u en 30min.

Het vervolg van de dag bestond uit een bezoekje aan de hot springs en enkele tussenstops op 5000m waar je de verschillende vulkanen rond Arequipa kan zien. Teruggekomen in onze hostel waren we helemaal op!

Klein detail. Sinds deze trekking zijn Maarten zijn voeten plots enorm hard beginnen te stinken.